سینمای ایران
فلاش‌بک: پیام‌هایی از خوانندگان و پاسخ به برخی از آن‌ها
خشت و آینه: یك پایان باز تمام‌عیار/ بازیگران سینما و لودگی‌های ارزان/ اقبال به یك ژانر اختصاصی/ سینما در شهرستان‌ها هم‌چنان جدی/ مرثیه‌ای برای زنده‌رود/ قصه‌ای كه ادامه دارد
رویدادها: فیلم‌های تازه: خداحافظی طولانی (فرزاد مؤتمن)، مشرف به كوچه‌ی بی‌نام (هاتف علیمردانی)، 316 (پیمان حقانی)، موقت (امیر عزیز)، شكاف (كیارش اسدی‌زاده)، شرفناز (حسن نجفی)/ بازتاب‌های رسانه‌ای گفت‌وگو با جواد گلپایگانی: توقف گلریزان مجازی/ طرح «سینما سلام» برای دومین بار در روز ملی سینما: یك سلام و صد دردسر!/ پردیس‌های سینمایی و رونق فروش فیلم‌ها: خون تازه در رگ‌های سینما/ گروه سینماهای «هنر و تجربه» از نیمه‌ی مهر آغاز به كار می‌كند: خوش بود گر «هنر و تجربه» آید به میان/ فراز و فرود دنباله‌سازی در سینمای ایران: و این قصه ادامه دارد/ مجموعه‌ی عكس‌های عزیز ساعتی منتشر می‌شود: عكس‌های عزیز/ سیزدهمین جشنواره‌ی مقاومت: گسترده‌تر از دوره‌های پیش
به خانه برمی‌گردند...: گزارشی از جشن بزرگ سینمای ایران پس از دو سال تعطیلی/ دو حاشیه بر جشن امسال
دیده‌بان: مصرف بی‌رویه/ هر كه با ما همدم است او آدم است/ چون كشتی بی‌لنگر/ فصلی برای كوچ مرغابی‌های صحرایی!
درگذشتگان: اكبر خواجویی/ حسن رضییانی/ اشكان بانكی
شبكه‌ی خانگی: خبرهایی از شبكه‌ی خانگی: دنیایی با دو واژه/ نگاهی به سریال قلب یخی به بهانه‌ی پایانش: خلافكاران لوكس و كارآگاهان نه‌چندان/ چ با كیفیت خوب در شبكه‌ی خانگی/ نگاهی به سریال شاهگوش: كیفیت فدای كمیت
در تلویزیون: تلویزیون در شهریور؛ تقدیر‌ها و تهدید‌ها در آخرین ماه تابستان: دردسرهای عظیم/ نگاهی به سریال دردسرهای عظیم: دستپاچگی‌های شیرین
این آدم‌های فرعی مهم: گفت‌وگو با محمد رحمانیان و فردین خلعتبری درباره‌ی پیوند نمایش ترانه‌های محلی با سینمای ایران/ ترانه‌های محلی و نگاه محمد رحمانیان به سینمای ایران: از جنس خاطره‌های جمعی

سینمای جهان
نمای دور: از اسكار فیلم خارجی‌زبان چه خبر؟: كشورهایی كه زودتر دست به كار شدند/ چالش آب‌یخ، لینچ، قهوه و...: لینچ، ولادیمیر پوتین را به چالش دعوت كرد!/ انتخاب بازیگران به صورت آن‌لاین: مقدمه‌ای بر دگرگونی‌های اساسی؟/ برنامه‌های حال و آینده‌ی برادران كوئن: همكاری كوئن‌ها با اسپیلبرگ/ ژان‌مارك وَله در بهترین دوره‌ی كارنامه‌ی حرفه‌ای‌اش: نابودی پس از وحشی/ مستند تازه‌ی اسكورسیزی: ادای دین عاشقانه‌ی یك نیویوركی/ بازگشت پارك چان‌ووك به كره‌ی جنوبی: با یك اقتباس ادبی دیگر/ به‌روز كردن شكسپیر: با پلیس‌های فاسد و گروه‌های موادفروش برندگان امی: «آخرین هورا» برای زدن به سیم آخر/ انتقاد بری لوینسن از رویكرد استودیوها/ پسر بودن، برنده‌ی جایزه‌ی فیپرشی
روی پرده: بخش تازه‌ی مجله برای نگاه به چند فیلم مهم روی پرده‌ی سینماهای جهان: سین سیتی: بانویی كه می‌توان به خاطرش كشت (رابرت رودریگز، فرانك میلر)، فرانك (لنی آبراهامسن)، جادو در مهتاب (وودی آلن)، آن‌كه دوستش دارم (چارلی مكداول)، آخرین روزها در ویتنام (روری كنِدی)
سریال روز: دو نقد بر فصل تازه‌ی سریال محبوب 24: یك روز دیگر هم زندگی كن
نمای درشت: سه نقد بر فیلم پسر بودن (ریچارد لینكلیتر)/ گفت‌وگوی متیو مك‌كانهی با كارگردان/ گفت‌وگوی ایتن هاوك با ایلار كولترین
تماشاگر: کتاب‌دزد (برایان پِرسیوال): به حرمت کتاب/ بازیگر بزرگ‌سال، بازیگر خردسال: بازیگری و معصومیت/ اینگمار برگمان فیلم می‌سازد (ویلگوت شومان): برگمان و واقعیت
آن‌چنان هم نبود كه می‌گفتند!: گزارش هفتادویكمین جشنواره‌ی ونیز

نقد فیلم
آرایش غلیظ (حمید نعمت‌الله): چهار نقد/ گفت‌وگو با كارگردان، بازیگرانش حامد بهداد و طناز طباطبایی/ یادداشتی بر موسیقی فیلم و گفت‌وگو با آهنگ‌سازش سهراب پورناظری/ شهر موش‌ها2 (مرضیه برومند): دو نقد و یادداشتی بر موسیقی فیلم/ گفت‌وگو با كارگردان/ نقدی دیگر بر آذر، شهدخت، پرویز و دیگران (بهروز افخمی)/ نگاهی به شخصیت‌های فیلم و بازیگرانش/ نقدی دیگر بر امروز (رضا میركریمی) و نگاهی به جنبه‌های پزشكی فیلم
بیست سال پیش در همین ماه: نگاهی به شماره‌ی 164 ماهنامه‌ی «فیلم» (مهر 1373) و شماره‌ی 165 (ویژه‌ی سینمای دفاع مقدس، پنجم مهر 73)
نامه‌ها: پاسخ به پرسش خوانندگان

همكاران این شماره: آرامه اعتمادی، امیر پوریا، محسن جعفری‌راد، مصطفی جلالی‌فخر، علیرضا حسن‌خانی، رضا حسینی، محمد حقیقت، آرش خوش‌خو، مهرزاد دانش، هومن داودی، شاهرخ دولكو، پوریا ذوالفقاری، شروینه شجری‌كهن، علی شیرازی، احمد طالبی‌نژاد، شاهد طاهری، جواد طوسی، ریحانه عابدنیا، نیما عباس‌پور، بهزاد عشقی، سمیه قاضی‌زاده، ایرج كریمی، غزل گلمكانی، محمدسعید محصصی، سوفیا مسافر، مازیار معاونی، احسان ناظم‌بكایی، نسیم نجفی، نیكان نصاریان، یاشار نورایی، محدثه واعظی‌پور، اصغر یوسفی‌نژاد.
صفحه‌آرایی: علی‌رضا امك‌چی

چشم‌انداز ۴۸۰

اكبر خواجویی (1393-1326): مرد آرام
علی شیرازی: خواجویی نخستین بار با آقای مطالعه شناخته شد؛ سریالی كه با هدف ادای دین به كمدی‌های كلاسیك تاریخ سینما، به صورت صامت و سیاه‌وسفید ساخته شده بود. سال 1352 بود و تازه دو سال بود كه پس از تهران و آبادان، فقط مركز استان‌ها می‌توانستند برنامه‌های تلویزیون را دریافت كنند. خواجویی و یارانش با یك دوربین شانزده میلی‌متری كوكی، نخستین تولید جدی تلویزیونی در خارج از تهران را ساختند؛ آن هم در حالی كه...

به یاد زنده‌رود
احمد طالبی‌نژاد: با وجود قدی نه‌چندان بلند و صدایی نه‌چندان قوی، اکبرآقا در سینمای آزاد مرکز اصفهان مقام سروری داشت. هرچند مدیریت آن مرکز بر عهده زاون قوکاسیان بود اما اکبر خواجویی که اکبرآقا صدایش می‌زدیم، نفوذ معنوی بیش‌تری در میان اعضا داشت و این برمی‌گشت به سابقه‌ی او به عنوان پیش‌کسوت سینمای آماتور اصفهان. سال 1345، دوسه سال پیش از آن‌که...

حسن رضییانی (1393-1310): سایه‌ای از یك كاراكتر
یك دست كت‌وشلوار با كراواتی پهن، سبیل دوگلاسی، ‌دو خطِ ‌ریش مدل «چكمه‌ای» كه تا زیر گونه‌هایش را می‌پوشانْد... این‌ها مشخصه‌های تیپی بودند (البته در كنار ویژگی‌هایی طبیعی هم‌چون سر طاس و فاصله‌ی بین دو دندان پیشین بالایی) به نام «عین‌الله باقرزاده» كه با كوشش‌ حسن رضییانی در كنار بیان خیره‌كننده‌اش آن قدرها قوام یافت كه به یك تیپ‌ محدود نمانْد و تا سطح شخصیت ارتقا پیدا كرد؛ آن هم در سینمای نحیف كمدی در ایران...

دیده‌بان: هر كه با ما همدم است او آدم است
شاهین شجری‌كهن: در چند سال اخیر گرایش‌های جناحی و گروهی بسیاری از فعالان حوزه‌ی سینما آشكار بوده و مثلاً همه خبر داشتند كه فلان فیلم‌ساز به دلیل مهارتش در اثبات برادری، توانسته بودجه‌ی كلانی برای تولید فیلمی زیر متوسط بگیرد؛ امتیازی كه نصیب هر فیلم‌سازی نمی‌شود و بقیه باید دنبال صد و دویست و سیصد میلیون تومان كمك‌هزینه‌ی تولید، پله‌های چند سازمان و نهاد را بالا و پایین كنند. این روزها حتی در اظهار نظرهای بعضی از سینماگران هم تأثیر این گروه‌بندی‌ها دیده می‌شود...

تلویزیون در شهریور: تقدیر‌ها و تهدید‌ها در آخرین ماه تابستان: دردسرهای عظیم
احسان ناظم‌بکایی: پخش زنده‌ی مسابقات والیبال و بسکتبال و تداخلش با دردسرهای عظیم و دردسرهای عظیم سانسور تماشاگران حاضر در ورزشگاه‌ها و لباس‌های «غیرقابل‌پخش» بعضی از آن‌ها، تنها دردسر ورزشی صداوسیما نبود. در اوایل شهریور، مسئولان فدراسیون فوتبال اعلام کردند كه طبق قوانین فیفا، پنجاه درصد از درآمد شانزده تیم لیگ بر‌تر باید از حق پخش تلویزیونی مسابقات تأمین شود که...

گفت‌وگو با محمد رحمانیان و فردین خلعتبری درباره‌ی پیوند نمایش «ترانه‌های محلی» با سینمای ایران: این آدم‌های فرعی مهم
سمیه قاضی‌زاده: بهانه‌ی سینمایی ما برای این گفت‌وگو اجرای نمایش ترانه‌های محلی در تئاتر شهر بود که از طریق داستان زندگی آدم‌های فرعی نُه فیلم ایرانی مادیان، باشو غریبه‌ی کوچک، قطعه‌ی ناتمام، اتوبوس، شیرسنگی، بمانی، بدوک، داش‌آکل و ناخدا خورشید به ترانه‌ای محلی در منطقه‌ی وقوع داستان فیلم می‌رسد... آدم‌های حاشیه‌ای آن فیلم‌ها حالا شده‌اند شخصیت‌های اصلی قصه‌های این نمایش اپیزودیك رحمانیان. بعد از هر قصه‌ای هم قطعه‌ای در حال‌وهوای موسیقی بومی آن منطقه اجرا می‌شود که آهنگ‌سازی یا در برخی از قطعات فولکلور تنظیم‌شان به عهده‌ی فردین خلعتبری بوده که سال‌هاست به عنوان آهنگ‌ساز سینما شناخته می‌شود...

«ترانه‌های محلی»: نگاه محمد رحمانیان به سینمای ایران: از جنس خاطره‌های جمعی
هوشنگ  گلمكانی: تا آن‌جا كه به سینمای ایران و فیلم‌های انتخابی رحمانیان مربوط می‌شود، ایده‌ی جست‌وجو برای یافتن یكی از آدم‌های حاشیه‌ای فیلم‌ها و خلق داستانی حول آن، بسیار خلاقانه و موفق بود؛ ایده‌ای كه جدا از ارجاع به شخصیت‌های خیلی فرعی فیلم‌ها (از بازیگر نقش داماد در یك سكانس عروسی فیلم مادیان تا پسر بقال روستایی فیلم باشو و...)، تراولینگ‌من فیلم قطعه‌ی ناتمام (از طریق یادآوری سكانسی كه دوربین بارها روی ریل از یك اتاق به اتاق دیگر می‌رود)، مردی آذری كه برای فیلم اتوبوس سیاهی‌لشكر می‌آورده، و...

سینمای جهان - 24: یك روز دیگر هم زندگی كن: هفت اصل
مهرزاد دانش: فصل جدید ۲۴، بر خلاف برخی حدس‌های بد‌بینانه به دلیل فاصله‌ی زیاد زمان ساختش از فصل قبلی، هم‌چنان پویا و پرقوام، مخاطب را میخکوب می‌كند. راز این جذابیت چیست؟ اکشن، سرعت، جاسوسی، غافل‌گیری و... از جمله عناصر ثابت تریلرهایی هستند با حضور قهرمانی که از انواع و اقسام مانع‌ها عبور می‌کند و به توفیق می‌رسد. اما ۲۴ و از جمله فصل یك روز دیگر هم زندگی كن، ظرفیت‌هایی فرا‌تر از نمودهای جذاب متداول یک اثر تریلر جاسوسی دارد...

نگاهی به سریال «24» و فصل تازه‌اش: هنرِ پنهان كردن زخم‌ها
شهزاد رحمتی: اقرار می‌كنم كه سریال 24 و به‌خصوص قهرمانش جك بائر (كیفر ساترلند) از آن موضوع‌هایی هستند كه هرگز نمی‌توانم بدون احساساتی شدن درباره‌شان بنویسم! وقتی با شخصیتی ده‌یازده سال زندگی كرده و دوستش داشته باشی او برایت به چیزی بسیار فراتر از شخصیتی نمایشی كه فقط در عالم اثری خلق‌شده توسط یك گروه حرفه‌ای واقعیت دارد تبدیل می‌شود و به‌تدریج او را به مثابه شخصیتی زنده و واقعی می‌بینی...

پسر بودن: حماسه‌ی  بی‌هیاهو
آرامه اعتمادی: گذر زمان در فیلم یك ژست فلسفی برای گسترش دادن معانی پنهان و دعوت تماشاگران به تأویل دیده‌های‌شان نیست. مكانیسم پویا و كارآمدی است كه كارگردان از همه‌ی امكان‌ها و قابلیت‌هایش به بهترین شكل استفاده كرده....

پرواز در آسمان زندگی
شاهد طاهری: پایان یافتن پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ی پسر بودن درست پس از آخرین بخش سه‌گانه‌ی پیش از طلوع (1995)، پیش از غروب (2004) و پیش از نیمه‌شب (2013) اگرچه ممکن است تصادف محض پنداشته شود، اما شاید هیچ فیلم دیگری نمی‌توانست تا این حد دنباله‌ای منطقی بر مسیر حرفه‌ای فیلم‌سازش باشد. لینکلیتر در بهترین زمان ممکن پسر بودن را به سرانجام رساند و...

دوازده سال زندگی؟
هومن داودی: پسربودن تجربه‌ی‌ یگانه و منحصربه‌‌فردی در دنیای سینماست اما متأسفانه به همان اندازه که دشوار و نو است تکان‌دهنده، جذاب و ماندگار نیست. ایراد اصلی‌ فیلم نه زمان طولانی‌‌اش که غنی نبودن مایه‌های دراماتیک و یک‌دست نبودن سازوکار روایت است...

گفت‌وگوی متیو مك‌كانهی با ریچارد لینكلیتر: زندگی پیرنگ ندارد
لینكلیتر: زندگی فقط پیش می‌رود ولی در نگاه به عقب، درك می‌شود. مدت‌ها پیش فهمیدم كه حتی در جایگاه یك بچه، همه چیز به تصمیم‌های ما برمی‌گردد و چیزهایی كه دنبال می‌كنیم. در پایان شما مجموعه‌ای از انتخاب‌های‌تان هستید. مثلاً می‌خواهید چه شغلی برای خودتان انتخاب كنید؟ وكیل بشوید؟ دكتر؟ معلم؟ به كدام مدرسه می‌روید؟ با چه كسی ازدواج خواهید كرد؟ در این میان هدف‌های بزرگی وجود دارد...

تماشاگر - «کتاب‌دزد»: برایان پِرسیوال: به حرمت کتاب
ایرج كریمی: کسانی که ارادتی به کتاب و کتاب‌خوانی دارند، مخصوصاً در وانفسایی که بحران اقتصادی هم علاوه بر دیگر مشکلات گریبان کتاب و کتاب‌خوانی ما را بیش‌تر می‌فشرد، کتاب‌دزد (برایان پرسیوال، 2013) را فیلمی دارای ارزش‌ توجه می‌یابند. فیلم در آلمانِ هیتلری می‌گذرد اما مانند چند فیلم آلمانی ده‌پانزده سال اخیر مثل سقوط (الیور هیرشبیگل، 2004) یا ناشناس: زنی در برلین (ماكس فاربربوك، 2008) یک فیلم کلیشه‌ای مربوط به آن دوران نیست. شروع فیلم سال 1938 است، یعنی یک سال پیش از آغاز جنگ جهانی از سوی آلمان، اما بر خلاف بسیاری از فیلم‌های این ژانر توجهش به جامعه‌ی شهرنشین پشت جبهه است...

گزارش هفتادویکمین جشنواره‌ی ونیز: آن‌چنان هم نبود که می‌گفتند!
محمد حقیقت: ...اولین قلاب ما همان بندی است که کارت خبرنگاری جشنواره آن را به گردن ما آویزان می‌کند و دفتر مطبوعاتی ما را با شصت یورو برای این کارت شکار می‌کند. جالب نیست! وقتی سراغ کاتالوگ جشنواره را می‌گیریم، باز باید پول داد و باز جشنواره می‌خواهد ما را شکار کند. جالب نیست! از خیر آن می‌گذریم، نه به خاطر شصت یورو، بلکه به خاطر پرنسیپ. چون در جشنواره‌ی کن، کارت را مجانی می‌دهند، کاتالوگ را مجانی می‌دهند، آب را مجانی می‌دهند... بی‌خودی ما را بدعادت کرده‌اند! ...

نقد فیلم - آرایش غلیظ (حمید نعمت‌الله): مقامات مسعود(ی)
یاشار نورایی: آرایش غلیظ فیلمی است به لحاظ بصری آشفته که با (سوء)استفاده از اتفاق‌ها و موقعیت‌های آشنای جامعه‌ی امروز ایران، از شیوه‌های خاص کلاهبرداری گرفته تا دوست‌یابی اینترنتی و پیامک‌بازی، سعی در معاصر بودن دارد. اما به گمانم این ظاهربینی، با توجه به استراتژی بصری فیلم، تفسیری درست از آن نیست. اگر فیلم تلاش می‌کند که نگاهی معاصر به جامعه‌ی ایرانی داشته باشد، این را نه از طریق استفاده از عناصر یادشده بلکه با به کار بردن کهن‌الگوی ادبی داستان قلاشان (پیکارسک) در قالبی سینمایی، انجام می‌دهد...

عشق كثافت من!
جواد طوسی: اگر آرایش غلیظ را ادامه‌ی منطقی و معاصرتر بی‌پولی بدانیم، در این‌جا نعمت‌الله تركیب میان دو دنیای جدی و جفنگ را با «خشونت» برگزار می‌كند. شاید هدف اولیه‌ی او در كلیت فیلم، تعریف ساده و بی‌اداواصول یك قصه و جذب بیش‌تر تماشاچی باشد. اما انگار روان‌شناسی غریزی او می‌خواهد با فیلمی كه میزانسن عمومی‌اش خشونت، دغل‌كاری و زیروروكشی و...

سه‌قفله شدن دروازه‌های رستگاری
آرش خوش‌خو: آرایش غلیظ نشانه‌هایی از گریز از مرکز شدید سازندگانش از هسته‌ی سفت و صلب سینمای ایران دارد. فیلم مانند ماهی کوچکی است که برای خروج از آکواریوم سینمای ایران، خودش را به هر دری می‌زند. فیلم می‌خواهد راهی برای تنفس پیدا کند. راهی برای فرار از یک‌نواختی ایدئولوژیک حاکم بر این سینما...

سیرک پهلوان‌خلیل عقاب
علیرضا حسن‌خانی: آرایش غلیظ به یک سمفونی اجراشده توسط ارکستر فیلارمونیکی مجرب می‌ماند که در آن هر کسی ساز خودش را می‌زند. فیلم پر است از ایده‌های جذاب و لحظه‌های خوب و گاه درخشانی که هدر می‌روند و به سرانجام نمی‌رسند...

نگاهی به موسیقی «آرایش غلیظ»: جماعت شوریدگان
سمیه قاضی‌زاده: موسیقی آرایش غلیظ چندمین همکاری نعمت‌الله و پورناظری است. بارها این فیلم‌ساز و آهنگ‌ساز ذائقه‌ی همدیگر را محک زده‌اند و حالا رسیده‌اند به مشترک‌ترین زبان ممكن. هم‌چنان که حال‌وهوای فیلم‌های نعمت‌الله جایی میان ایران و خارج از ایران، میان سنت و تارانتینو در حرکت‌ است...

گفت‌وگو با حمید نعمت‌الله: این همه سوژه روی زمین ریخته
شاهرخ دولکو: آرایش غلیظ را دوست دارم. خیلی هم دوست دارم. به نظرم یکی از بهترین کارهای نعمت‌الله و از بهترین‌های چند سال اخیر سینمای ایران است. به همین دلیل این گفت‌وگو حال‌وهوای چالشی ندارد و بیش‌تر روشن‌کننده است تا درگیرشونده. به تمام کسانی هم که فیلم را - به هر دلیلی - دوست ندارند و لابد منتظر گفت‌وگویی چالشی هستند عرض می‌کنم که در این صفحه‌ها و لای این سطور چیز دندان‌گیری نصیب‌شان نمی‌شود... باقی، بقای‌تان...

تحلیل شخصیت و بازی یکی از غریب‌‌ترین آدم‌‌های سینمای این سال‌‌ها در گفت‌‌وگو با بازیگر این نقش: حامد بهداد به نقش مسعود ترابی در «آرایش غلیظ»: به خاطر بامداد، بلکه بخندد
امیر پوریا: ...بهداد ظاهراً دارد درباره‌ی نقش و بازی خودش حرف می‌‌زند، اما در نهایت و در عمل، به فهم بهتر دنیای فیلم کمک می‌‌رساند و شاید بهتر از برخی نقدهای ما این کار را می‌‌کند. دوم این‌‌که اگر می‌‌خواهید یکی از مهم‌‌ترین کارگردان‌‌های سینمای کنونی‌‌مان - حمید نعمت‌‌الله - را با نشانی‌‌های دقیق روان‌‌شناختی بشناسید و حتی به درکی از این برسید که هنرمندانه زیستن و هنرمندانه نگریستن، چه‌‌گونه می‌‌تواند حتی هراس‌‌ها و واهمه‌‌های آدمی را به منبع الهام اثرش بدل کند، به جای گفت‌‌وگوهای خودش، این گفت‌‌وگو بیش‌‌تر به دردتان می‌‌خورد....

گفت‌وگو با طناز طباطبایی درباره‌ی‌ «آرایش غلیظ»: به صدای قلبم گوش می‌دهم
پوریا ذوالفقاری: بازیگر جوانی که نخستین گام را در اواسط دهه‌ی 1380 با بازی در یکی از نقش‌های سریال میوه‌ی ممنوعه (حسن فتحی) برداشت، اكنون از چهره‌های شناخته‌شده‌ی سینمای ایران است و کارنامه‌اش با فهرستی از نام‌های معتبر مثل داریوش مهرجویی، کیومرث پوراحمد، فرزاد مؤتمن، پوران درخشنده، داود میرباقری و علیرضا داودنژاد پربار شده است. با طباطبایی به مناسب نمایش آرایش غلیظ و اضافه شدن اسم حمید نعمت‌الله به آن فهرست صحبت کردیم؛ و...

گفت‌وگو با سهراب پورناظری آهنگ‌ساز «آرایش غلیظ»: مجنون در جیحون
علیرضا حسن‌خانی: موسیقی آرایش غلیظ را که می‌شنوی برایت عجیب نیست که سهراب پورناظری، جوان پرشوروحال روی صحنه، در گروه تنبور شمس یا هم‌نوازان حصار، آن را ساخته است. تمایل او به شکستن قواعد و چارچوب‌های محدودکننده از بی‌قراری‌اش روی صحنه هم به‌‌خوبی پیداست. چه به عنوان یک نوازنده‌ی مهم و اثرگذار در آلبوم محبوب و زیبای برادرش تهمورس پورناظری (نه فرشته‌ام نه شیطان) و چه در مقام آهنگ‌ساز فیلم متفاوتی مثل آرایش غلیظ نوجویی و تجربه‌‌گرایی را در کارهایش می‌توان سراغ گرفت...

شهر موش‌ها (مرضیه برومند): نوستالژی ناقص موش‌های میان‌سال
ریحانه عابدنیا: استقبال از شهر موش‌ها2 چند دهه پس از مدرسۀ موش‌ها و فیلم سینمایی شهر موش‌ها، می‌تواند موضوع یک تحقیق میدانی جالب در حوزه‌ی جامعه‌شناسی و روان‌شناسی باشد. این‌‌که نوستالژی چه تعریفی دارد و تا چه حد فراگیر است، و آیا هر آن‌‌چه از گذشته آمده باشد، می‌‌تواند باعث زنده شدن احساسات نوستالژیک شود؟ و اصلاً برای کسانی‌‌که در دهه‌های سوم و چهارم زندگی خود هستند، یادآوری گذشته‌‌های دور تا چه حد می‌‌تواند شورانگیز باشد؟...

ساكنان موشستان
نیكان نصاریان: مهم‌ترین امتیاز شهر موش‌ها2 تصویرهای خوش‌رنگ‌ولعاب و جهان رنگارنگ آن است؛ مثل ضیافتی از رنگ و شكل و نور كه با موسیقی سرحال و عروسك‌های دوست‌داشتنی تزیین شده و مجموعه‌ای چشم‌گیر از صداها و تصویرهای جذاب را پیش روی تماشاگرانش می‌گذارد. درباره‌ی فیلمی كه تا این حد انباشته از عناصر دلپذیر و جاذبه‌های صوتی و بصری است، به‌سختی می‌توان وارد حوزه‌ی نقد محتوایی و روایی شد...

شور و شعر و... موسیقی
شروینه  شجری‌كهن: شهر موش‌‌ها2 از لحاظ موسیقی راه و رسمی تازه را پیش می‌‌گیرد. درصد بسیار زیادی از این فیلم با موسیقی همراه است. اصولاً موسیقی، اهمیت انکارناپذیری در تمام طول فیلم دارد. تا جایی که گاهی با فیلم‌‌های موزیکال هالیوودی قابل‌مقایسه است. در همان ابتدای فیلم، ارکستر موش‌‌ها (گروه پسته!) خاطرۀ شهر موش‌‌ها را یادآوری می‌‌کند و به این صورت هم ورودی خوبی برای فیلم تدارک دیده می‌شود و هم موسیقی به عنوان یک عامل تعیین‌‌کننده خودش را معرفی می‌‌کند...

گفت‌وگو با مرضیه برومند درباره‌ی «شهر موش‌ها»: نوستالژی و ضدنوستالژی
سوفیا مسافر: آیا شهر موش‌ها2 نوستالژیک است؟ این شاید مهم‌ترین پرسشی‌ست که با تماشای فیلم به ذهن خیلی‌ها خطور ‌کند. فیلمی که بی‌شک خاطره‌برانگیز است، گرچه سازندگانش تلاش کرده‌اند بیش از یادآوری خاطرات و بازگشت به گذشته نسخه‌ای به‌روز و متناسب با سلیقه‌ی بچه‌های نسل جدید بسازند. در گفت‌وگو با مرضیه برومند تلاش کردیم به همین نکته بپردازیم؛ این‌که فیلم چه‌گونه و تا چه حد می‌تواند به‌‌‌‌‌‌‌‌ نیازهای بچه‌هایی که از زمین تا آسمان متفاوت با نیازها و سلیقه‌ی مخاطبان نسخه‌ی اول است پاسخ دهد و به خاطره‌ای ماندگار بدل شود؟

نگاهی به شخصیت‌ها و بازیگران «آذر، شهدخت...»: راوی، كارگردان، بچه‌ها و دیگران!
آرامه اعتمادی: آذر، شهدخت، پرویز و دیگران بر خلاف آن‌چه نامش دلالت می‌كند، نه داستان مركزی پروپیمانی دارد و نه متكی بر یك شخصیت محوری است. داستان شاخه‌شاخه‌ی فیلم بستری است برای آمدورفت شخصیت‌ها و مراوده‌شان با یكدیگر. از این جهت به نظر می‌رسد كل فیلم یك نسخه‌ی خلاصه از سریالی طولانی است كه برای جا گرفتن در قالب صددقیقه‌ای سینمایی تدوین مجدد شده است...

«آذر، شهدخت...» از نگاهی دیگر: همهمه‌های  همیشگی
یاشار  نورایی: برخی ایرادهای مضمونی که به فیلم گرفته شده شاید حاصل درکی شتابزده از روابطی است که در فیلم می‌بینیم. شخصاً نه هنگام خواندن رمان و نه زمان تماشای فیلم احساس نکردم که با اثری در ستایش طرز تفکر سنتی و اندیشه‌های عقب‌مانده روبه‌رو هستم بلکه آن‌چه در فیلم به تصویر کشیده می‌شود فرهنگ ایرانی با تمامی تناقض‌ها و تضادهایش است که بسیاری از خصایصش قشر و طبقه و فقیر و غنی نمی‌شناسد و شیوه‌ی زیستن ایرانی‌ها با آن عجین شده است...

«امروز» از نگاهی دیگر: شاید امروز تک­مصراع زیبای غزل معمولی زندگی‌ات باشد
نسیم نجفی: امروز از دیدگاه مهمی ساخته شده و می­توانست فیلم ماندگاری باشد، اما دو مانع برای آن وجود دارد. یکی از آن­ها صحنه‌ی مهم نزدیک به پایان فیلم، یعنی گفت­وگوی صدیقه و یونس در کنار تخت صدیقه است؛ که اگر این گفت­وگو می­توانست درباره‌ی «هیچی» باشد اما گفت­وگو باشد، اگر می­توانست چیزی باشد که بین زن و مردی غریبه رخ می­دهد که معلوم نیست فردا دوباره همدیگر را ببینند، و...

سینما و پزشکی در «امروز»: خیلی دور، خیلی دورتر
مصطفی جلالی‌فخر: دکولمان جفت یک وضعیت اضطراری پزشکی‌ست و در مورد بیمار دچار خون‌ریزی شدید ناشی از آن، زندگی روی خط باریک دقیقه‏ها راه می‏رود. بیمار به علت از دست دادن خون، نیازمند مایع‌درمانی (سرمسالین ایزوتونیک) و گاهی تزریق خون است. اما در فیلم و از زبان همان پزشک سیگاری می‌شنویم که «فعلاً یه دگزامتازون بزن تا من بیام!» دگزامتازون یک کورتیکواسترویید است و در درمان دکولمان جفت هیچ كاربردی ندارد؛ و اتفاقاً برعکس است...