جستجو در وب‌سایت:


پیوندها:



 چاپ یازدهم کتاب
 "تاریخ سینمای ایران
"
 با ویراست جدید
 و افزوده‌های تازه منتشر شد

 در کتابفروشی‌های
 تهران و شهرستان

 ناشر: نشر نظر

 



 صد و پنج سال اعلان
 و پوستر فيلم در ايران



صد سال اعلان و پوستر فیلم
در ایران

و
بازتاب هایش

 


 لینک تعدادی از مطالب



درباره‌ی محمد قائد
نیم‌پرتره‌ی مردی که
از «آیندگان» هم گذر کرد


بررسی طراحی گرافیک
و مضمون در عنوان‌بندی
فیلم‌های عباس کیارستمی :
پنجره‌ای رو به
جهان شعر



گفت‌وگو با اصغر فرهادی؛
درباره‌ی «فروشنده» و
فکرها و فیلم‌هایش :
... این دوزخ نهفته

گفت‌و‌گو با پرویز پرستویی؛
درباره‌ی بادیگارد و کارنامه‌اش

زندگی با چشمان بسته

گفت‌و‌گو با محمدعلی نجفی
درباره‌ی سریال سربداران
سی‌و‌یک سال بعد از
اولین پخش آن از تلویزیون

گفت‌وگو با مسعود مهرابی
درباره‌ی نقش‌های چندگانه‌ای که

در تاریخ ماهنامه‌ی «فیلم» ایفا کرد
و آن‌هایی که دیگر ایفا نکرد

گفت‌وگو با رخشان بنی‌اعتماد
درباره‌ی قصه‌ها و...:

نمایش هیچ فیلمی خطر ندارد


 
گفت‌و‌گو با بهرام توکلی کارگردان
من دیگو مارادونا هست:

فضای نقدمان مانند فضای
فیلم‌سازی‌مان شوخی‌ست

گفت‌و‌گو با پیمان قاسم‌خانی،
فیلم‌نامه‌نویس سینمای کمدی:
الماس و کرباس

گفت‌و‌گو با اصغر فرهادی
رو خط «گذشته»:

سينما برايم پلكان نيست

گزارش شصتمین دوره‌ی
جشنواره‌ی جهانی سن سباستین:
شصت‌سال كه چيزی نيست...

متن كامل گفت‌و‌گو
با ماهنامه‌ی «مهرنامه»،

به مناسبت
سی‌سالگی ماهنامه فیلم
:
ريشه‌ها

گفت‌و‌گوی ابراهيم حقيقی
با آيدين آغداشلو
درباره‌ی كتاب «صد سال اعلان
و پوستر فيلم در ايران»

گفت‌و‌گو با اصغر فرهادی
نويسنده
و كارگردان
جدایی نادر از سيمين
حقيقت تلخ، مصلحت شيرین
و رستگاری دريغ شده

قسمت اول | قسمت دوم  
قسمت سوم

بررسی كتاب
«پشت دیوار رؤیا»

بيداری رؤياها

كيومرث پوراحمد:
عبور از ديوار رؤياها،
همراه جادوگر قصه‌ها


تكنولوژی ديجيتال
و رفقای ساختار شكن‌اش
سينماي مستند ايران:
پيش‌درآمد


اسناد بی‌بديل
سينمای مستند ايران:
قسمت اول (۱۲۷۹ - ۱۳۲۰)


خانه سیاه است
سینمای مستند ایران:
قسمت دوم (۱۳۵۷ - ۱۳۲۰)


درباره‌ی آیدین آغداشلو:
پل‌ساز دوران ما


سایت ماهنامه فیلم، ملاحظات
و دغدغه‌های دنيای مجازی


گزارش پنجاه‌و‌ششمين دوره‌ي
جشنواره‌ي سن سباستين
(اسپانيا، ۲۰۰۸)
... به‌خاطر گدار عزيز

گفت‌و‌گو با آيدين آغداشلو
درباره‌ی مفهوم و مصداق‌های
سينمای ملی

جای خالی خاطره‌ی بلافاصله

گفت‌و‌گو با مانی حقيقی
به‌مناسبت نمايش كنعان

پرسه در كوچه‌های كنعان

گفت‌و‌گو با محمدعلی طالبی
از شهر موش‌ها تا دیوار

شور و حال گمشده

سين مجله‌ی فيلم،
سينمايی است، نه سياسی


گفت‌و‌گو با رضا میرکریمی
به‌مناسبت نمایش به‌همین سادگی

خيلی ساده، خيلی دشوار

گفت‌و‌گو با بهرام توکلی
به‌مناسبت
 نمایش
پا برهنه در بهشت

پا برهنه در برزخ
 

گمشدگان

گزارش چهل‌ودومین دوره‌ی
جشنواره‌ی کارلووی واری
(جمهوري چك، ۲۰۰۷)

پرسه در قصه‌ها

پرویز فنی‌زاده،
آقای حكمتی و رگبار

نمايشی از اراده‌ی سيزيف

گزارش چهل‌وهفتمین دوره‌ی
جشنواره‌ی تسالونیكی
(یونان) - ۲۰۰۶

پشت ديوار رؤيا

گفت‌وگو با رخشان بنی‌اعتماد 
درباره‌ی
خون بازی

مرثيه برای يك رؤيا

خون‌بازی: شهر گم‌شده

گفت‌وگو با رسول ملاقلی‌پور 
کارگردان
میم مثل مادر

ميم مثل ملاقلی‌پور

گفت‌وگو با ابراهیم حاتمی‌کیا 
درباره‌ی
به‌نام پدر
:

به‌نام آينده

برای ثبت در تاریخ سینمای ایران

یاد و دیدار

گفت‌و گو با جعفر پناهی
گزارش به تاريخ

گفت‌وگو با مرتضی ممیز
خوب شيرين

گزارش/ سفرنامه‌ی
پنجاه‌ و دومین دوره‌ی
جشنواره‌ی سن‌سباستین


گفت‌وگو با بهمن قبادی
 قسمت اول
/ قسمت دوم
 قسمت آخر

گفت‌وگو با عزیزالله حمیدنژاد
 قسمت اول
قسمت دوم
 قسمت سوم

گفت‌و گو با حسین علیزاده
 قسمت اول
قسمت دوم
 قسمت سوم

گفت‌وگو با گلاب آدینه
مهمان مامان را رايگان
بازی كردم


نقطه‌چین، مهران مدیری،
 طنز، تبلیغات و غیره


کدام سینمای کودکان و نوجوانان

جیم جارموش‌ وام‌دار شهید ثالث!

تاریخچه‌ی پیدایش
 کاریکاتور روزنامه‌ای


سینماهای تهران، چهل سال پیش

فیلم‌ شناسی کامل
 سهراب شهید ثالث


ارامنه و سینمای ایران

بی‌حضور صراحی و جام

گفت‌وگو با حمید نعمت‌الله:
مگر روزنه‌ی امیدی هست؟

«شاغلام» نجیب روزگار ما

اولین مجله سینمایی افغانستان

نگاهی به چند فیلم مطرح جهان

گزارش سی‌وهشتمین دوره‌ی
 جشنواره کارلووی واری


نگاهی به فیلم پنج عصر
ساخته‌ی سمیرا مخملباف

چیزهایی از «واقعیت» و «رویا»
برای بیست سالگی ماهنامه‌ی فیلم


بایگانی:
شهريور ۱۳۹۷

۱۹ دی ۱۳۹۵

شماره‌ی 519 ماهنامه فيلم، ویژه‌ی زمستان، 20 دی 1395

روی جلد: نگار جواهریان در نگار ساخته‌ی‌ رامبد جوان (عكس از مریم تخت كشیان)

 

 

 

 

فهرست مطالب 

 

نام‌های ماندگار تاریخ سینمای ایران:
2 نسل، دو دوران

داریوش مهرجویی: روشنفکر و تأثیرگذار؛ چه کسی از داریوش مهرجویی می‌ترسد؟
کیومرث پوراحمد: مردی از گذشته برای امروز؛ آوازخوان آشنای ما
جعفر والی: همیشه عاشق صحنه؛ پاداش سکوت/ و گفت‌وگویی با او
علی مصفا: بازیگری با سکوت شوخ و مرموز؛ پشت آن نگاه چه خبر است؟
هدیه تهرانی: راه و رسم ستارگی؛ سنگ قیمتی
ژرژ لیشینسکی: فیلم‌برداری موقر و مؤدب و خوش‌پوش؛ دریافت اطلاعات با رمل و اسطرلاب
محمود کلاری: فیلم‌بردار بزرگان؛ یکی از نسلی که تکرار نمی‌شود
کیومرث وجدانی: نقد فیلم و فقط نقد فیلم؛ پرچمدار تئوری مؤلف در نقد فیلم ایران
روبیک منصوری: صداگذار و همه‌فن حریف؛ مردی که به فیلم‌ها جان می‌داد
بابک بیات: بین ماندن و رفتن؛ آهنگ‌ساز غریزیِ فیلم و ترانه
ناصر چشمآذر: عاشق موسیقی؛ حکایت ساز شکسته...
فردین خلعتبری: تجربه‌گرایی در عین حرفه‌ای‌گری؛ این وظیفه‌ی‌ من است: مکاشفه
ایرج رامینفر: طراحی صحنه و لباس، با جزییات؛ طراحی عشق
آتوسا قلمفرسایی: طراحی صحنه و لباس، بدون جلوه‌فروشی؛ معجزه‌ی‌ تماشا
پرویز یشایایی: از آغاز تا «دیوار»؛ فیلم‌های من، امضای من
علی سرتیپی: پخش و تولید، پله‌پله تا این‌جا؛ مافیای اکران یا استفاده از ظرفیت‌های موجود؟
ژاله کاظمی: صدای ماندگار دوبله، نقاش و مجری؛ بانوی خاص
ناصر طهماسب: صدای هزار رنگ؛ از کرامات حنجره تا کمالات انسانی
اصغر بیچاره: از آغاز با این سینما بود؛ آینه‌ی‌ سینمای ایران
اصغر شاهوردی: از آغازگران صدای سینما؛ راهی برای آیندگان
دنیا فنیزاده: روح دمیدن به عروسک/ خنده‌های دنیا را گوش کن
«هولیوود»: از آغازگران مطبوعات سینمایی؛ هالیوود در دهه‌ی‌ 1320 با «هولیوود» آمد
تکنولوژی: روند دیجیتالی شدن سینما در ایران؛ پایان عصر دایناسورها
کاراوانفیلم: عمر پانزده‌ساله‌ی‌ یک استودیو؛ یک داستان غم‌انگیز
استودیو دماوند: ...و یکی از روبیک‌های سینمای ایران؛ از کانون‌های عصر طلایی دوبله
درایوین سینماها: دولت مستعجل؛ از جاده‌ی‌ کرج و تهرانپارس تا ونک
پلازا: سینمای شصت‌ساله؛ سینمایی که دیگر نیست
کانون سینماگران پیشرو: انشعاب در سینمای ایران؛ رقابت اقتصادی یا در جست‌وجوی سینمای برتر؟

همکاران این شماره:: آرامه اعتمادی، عباس بهارلو، امیر پوریا، خسرو دهقان، پوریا ذوالفقاری، محمد شکیبی، اردشیر شلیله، ایوب شهبازی، علی شیرازی، احمد طالبی‌نژاد، عسل عباسیان، بهزاد عشقی، نیروان غنی‌پور، سمیه قاضی‌زاده، قصیده گلمکانی، میثم مولایی، آذر مهرابی، امید نجوان، پرویز نوری

چشم‌انداز ۵۱۹ 

 داریوش مهرجویی: روشنفکر و تأثیرگذار
احمد طالبی
نژاد: درک جهان مهرجویی و ربط آن با آثارش، چیزی‌ست که نیاز به پیش‌فرض‌هایی دارد. این‌که بدانی رشته‌ی‌ تحصیلی‌اش فلسفه بوده، سابقه‌ی‌ روزنامه‌نگاری و انتشار نشریه‌ی‌ ادبی آن‌هم خارج از کشور دارد، ترجمه کرده و می‌کند، رمان‌های بامزه می‌نویسد و بی‌آن‌که به رخ بکشد و مثل برخی‌ها بابت دانش معرکه بر پا کند، دارای جهان‌بینی خاصی درباره‌ی‌ زندگی است. در سال‌های اخیر که یکی‌دو بار در سفرهای داخلی با او همراه بوده‌ام و...

کیومرث پوراحمد: مردی از گذشته برای امروز
محمد شکیبی
: ...اگر به نظریه‌ی‌ سینمای مؤلف و رجحان سینماگران مؤلف باور داشته باشیم، کیومرث پوراحمد را می‌شود از سینماگران مؤلف ایران نامید. اما او هم یكی از سینماگران آغازكننده در سه‌چهار دهه‌ی‌ پیش است كه در دوران تازه نیاز به یك خانه‌تكانی و پوست‌اندازی و تجدید نظر در رویكرد به داستان‌های مورد علاقه‌اش دارد.

جعفر والی: همیشه عاشق صحنه
علی شیرازی
: از میان شش فیلمی که والی قبل از انقلاب بازی کرد، در چهارتای آن‌ها نقش آدم‌های روستایی پیر یا میان‌سال را بر عهده داشت (در همین دوره او در سریال آتش بدون دود هم بازی کرد که قصه‌اش در ترکمن‌صحرا می‌گذشت). البته کارنامه‌ی‌ سینمایی والی حفره‌هایی چندساله دارد که یکی از این دوره‌ها به غیبت یک‌دهه‌ای او از ایران مربوط می‌شود. صرف نظر از نگاه نخبه‌گرایانه‌ی‌ او به بازیگری در سینما که...

با جعفر والی: از واپسین دیدار
امید نجوان
: یادتان هست برای بازی در فیلم گاو چهقدر دستمزد گرفتید؟
والی:
هیچ‌کدام از بازیگران برای بازی در این فیلم دستمزدی نگرفتند. اغلب ما کارمندان اداره‌ی‌ تئاتر بودیم و از طرف این اداره موظف شده بودیم در گاو بازی کنیم. حتی کسانی که در این فیلم نقش بلوری‌ها را بازی کرده بودند هم از همکاران خود ما بودند. یکی از بلوری‌ها منوچهر فرید بود که بعدها در برخی فیلم‌های بهرام بیضایی مثل رگبار و چریکه‌ی‌ تارا درخشید. می‌خواهم بگویم این قدر اعتماد و اعتقاد به کار وجود داشت که...

علی مصفا: بازیگری با سکوت شوخ و مرموز
پوریا ذوالفقاری
: علی مصفا روی پرده همین است. مثل حضورش در جمع دیگران، روی پرده هم احساس نمی‌کند که باید فضا را تسخیر و سکانس را متعلق به خودش بکند. مهم نیست که اگر بخواهد از پس این کار برمی‌آید یا نه. او اصلاً در پی چنین چیزی نیست. در طول فیلم می‌رود و می‌آید و حرف می‌زند و در نهایت دوسه بار، با چند حرکت، گاه با یک نگاه، با بیان یک دیالوگ به شیوه‌ی‌ خودش که ضمن یکنواختی آمیزه‌ی‌ غریب شخصیت او را هم در خود دارد، تأثیرش را می‌گذارد...

هدیه تهرانی: راه و رسم ستارگی
آرامه اعتمادی
: به او عنوان «بازیگر صورت‌سنگی» داده بودند و سینمای ایران در اواخر دهه‌ی‌ 1370 دقیقاً همین شمایل را کم داشت. در گذر از چند دهه اشک و آه و ضجه‌مویه‌ی‌ زنان بر پرده‌ی‌ سینما، و در شرایطی که کار در کاباره و سفته دادن به دست مدیر چموش و بدخو هم دیگر گزینه‌ی‌ ممکن نبود، فقط دو جای خالی وجود داشت: زیبارویانی که دلبرانه در برابر دوربین بخرامند و بهانه‌ی‌ دل‌باختگی و کشمکش مردان شوند، و بانوی صورت‌سنگی...

ژرژ لیشینسکی: فیلمبرداری موقر و مؤدب و خوشپوش
عباس بهارلو
: مهندس ژرژ لیشینسکی در سال 1294 متولد شد. پدرش کیتیا لیشینسکی کلیمیِ لهستانی و مادرش لیزا فرانسوی بود. لیشینسکی سال‌های نوجوانی‌اش را همراه خانواده در فلسطین گذراند؛ معماری خواند و آرشیتکت و مشت‌زنِ قابلی شد. باید در همین سال‌ها به سینما هم علاقه‌مند شده باشد و عکاسی و فیلم‌برداری را فراگرفته باشد؛ زیرا وقتی به ایران آمد عکاس چیره‌دستی بود و با فنون فیلم‌برداری آشنایی داشت...

محمود کلاری: فیلمبردار بزرگان
آذر
مهرابی: در تاریخ 115ساله‌ی‌ سینمای ایران کم‌تر فیلم‌برداری به اندازه‌ی‌ کلاری قدر دیده و امکان همکاری‌اش با شاخص‌ترین کارگردانان سینمای ایران فراهم شده. او تا کنون پنج بار برای فیلم‌برداری فیلم‌های سرب،گبه، بویکافور عطریاس، خونبازیوجدایینادرازسیمینسیمرغ بلورین گرفته، چهار بار به پاس یک عمر دستاورد هنری از جشنواره‌های سه قاره‌ی‌ نانت فرانسه، دوبلین ایرلند، کمِرایمِیج لهستان و انجمن فیلم‌برداران فرانسه تندیس افتخار دریافت داشته و...

کیومرث وجدانی: پرچمدار تئوری مؤلف در نقد فیلم ایران
خسرو دهقان
: کیومرث وجدانی کیست؟ منتقد سینمایی مهم و قدیمی سینمای ایران در دهه‌ی‌ 1340. یک اسطوره، یک شمایل. یک منتقد دوست‌داشتنی و محبوب و محترم و باوقار و محجوب و رژه پایان‌ناپذیری از این گونه صفات و هر صفت نیکو در این وادی. منتقدی که در یادها و خاطره‌ها و لای ورق کاغذ نشریات و برخی کتاب‌ها برای همیشه وجود خواهد داشت. قرص و محکم و سرپا...

روبیک منصوری: مردی که به فیلمها جان میداد
بهزاد عشقی
: زندگی حرفه‌ای روبیک منصوری تقریباً عمری به قدمت کل تاریخ فیلم‌سازی در این سرزمین دارد و شاید به همین دلیل وقتی خبر درگذشتش اعلام شد، او را مسن‌تر از سن واقعی‌اش می‌انگاشتند و گمان می‌کردند که دیگر وقت رفتن است. در حالی که روبیک تازه به پختگی رسیده بود و فیلم‌سازان جدید همچنان می‌توانستند از تجربیاتش در زمینه‌ی‌ صداگذاری بهره بگیرند. سینمای فیلمفارسی در عرصه‌های هنری و تکنیکی استعداد ناب کم نداشت...

بابک بیات: آهنگساز غریزیِ فیلم و ترانه
علی شیرازی
: بیات با وجود دانش، تسلط و تجربه‌ی‌ کافی‌اش در موسیقی، به معنای واقعی یک هنرمند غریزی بود. وقتی پای حرف‌هایش می‌نشستی و از فلان ترانه‌ی‌ محبوبی که او آهنگش را ساخته بود می‌گفتی، با ذوقی کودکانه و البته با صدای رنجورش قصه‌ای را شروع می‌کرد و می‌گفت که خیلی وقت‌ها ساخت یک آهنگ را پس از مدت‌ها شروع کرده و نیمه‌کاره گذاشته اما به همان دلایل دلی و غریزی نتوانسته بود تمامش کند...

ناصر چشمآذر: حکایت ساز شکسته...
عباس یاری
: در بحبوحه‌ی‌ انقلاب، به‌اشتباه برای انجام کاری روانه‌ی‌ آمریکا شد و در آن‌جا اقدام به سرمایه‌گذاری کرد. برای محافظت از این سرمایه می‌بایست در آن‌جا می‌ماند. شش سال بعد با این واقعیت تلخ مواجه شد که همه‌چیزش را باخته، ناچار دست از پا بلندتر برگشت. البته طی این مدت چند دوره‌ی‌ موسیقی کلاسیک و موسیقی فیلم هم خواند و ارکستراسیونش را هم تقویت کرد و با...

فردین خلعتبری: تجربهگرایی در عین حرفهایگری
سمیه قاضی
زاده: بارزترین ویژگی فردین خلعتبری تجربه‌گرایی او در عین حرفه‌ای‌گری است. او در تمام این سال‌ها سعی نکرده مرعوب ساخته‌های خود در هیچ حوزه‌ای از موسیقی بشود یا فقط به شاخه‌ای که پرطرفدارتر شده بچسبد. از موسیقی متن سریال‌های معروف و پرطرفدار تلویزیونی گرفته، تا موسیقی فیلم، موسیقی تئاتر، ساخت موسیقی برای خواننده‌های پاپ، آهنگ‌سازی برای گروه‌های موسیقی تلفیقی و...

ایرج رامینفر: طراحی صحنه و لباس، با جزییات
علی شیرازی
: درخشش رامین‌فر در سینمای ایران فقط به آثار بیضایی محدود نمی‌شود. او با سازندگان چند فیلم خوب یا دست‌کم متفاوت دیگر همراه و در آفرینش آن‌ها سهیم بوده است: آفساید و طلای سرخ (جعفر پناهی)، قطعه‌ی‌ ناتمام (مازیار میری)، خانه‌ی‌ خلوت (مهدی صباغ‌زاده)، ریحانه (علیرضا رییسیان)، زرد قناری (رخشان بنی‌اعتماد)، سرب (مسعود کیمیایی) و هیولای درون (خسرو سینایی). در واقع قدر و جایگاه آدم‌هایی مثل رامین‌فر زمانی مشخص می‌شود که...

آتوسا قلمفرسایی: طراحی صحنه و لباس، بدون جلوهفروشی
قصیده گلمکانی
: می‌دانیم که بهترین طراحی‌ها با کار یک نورپرداز و فیلم‌بردار ناشی می‌تواند دیده نشود یا حتی خراب شود. شانس قلمفرسایی و البته ذکاوتش در انتخاب این بوده که در اغلب فیلم‌هایش با تصویربردارهای باسواد و درست و باذوقی همکار بوده. از نمونه‌های آن می‌توان همکاری‌اش با حمید خضوعی‌ابیانه در اینجا بدون من را نام برد که طراحی‌اش جایزه‌ی‌ جشن خانه‌ی‌ سینما را برایش همراه داشت؛ فیلمی که...

پرویز یشایایی: فیلمهای من، امضای من
امید نجوان
: باید جزو نسلی «تکرارنشدنی» از تهیه‌کننده‌های سینما دانست؛ نسلی که به تماشاگران آموخت در وهله‌ی‌ نخست، سینما عاملی برای سرگرمی‌ست، و اگر کسی در کنار فیلم دیدن، دنبال هدف، پیام یا مفاهیم عمیقی‌ می‌گردد بهتر است در لایه‌های زیرین آثار دنبال آن بگردد؛ نه در ظاهرشان. یشایایی در این دوران خلوت و کم‌کاری (و به تعبیر خودش «روزهای دور از سینما») همچنان بی‌وقفه به مدیریت شرکت خود، «پخشیران»، ادامه می‌دهد و...

علی سرتیپی: مافیای اکران یا استفاده از ظرفیتهای موجود؟
هوشنگ گلمكانی
: در سال‌های اخیر نام علی سرتیپی بیش از هر پخش‌كننده‌ی‌ دیگر سینمای ایران در عرصه‌ی‌ ملتهب و پر از بحران اكران شنیده شده است. بیش از یك دهه است كه او پركارترین پخش‌كننده‌ی‌ فیلم‌های ایرانی است؛ حتی با این‌كه مقررات محدودكننده‌ای در زمینه‌ی‌ پخش فیلم برقرار شده كه انگار هدفش محدود كردن او و شركت پخش فیلم او، فیلمیران است كه با چند سینماگر دیگر در آن شراكت دارد. با این حال در همین سال‌ها او پركارتر از همكارانش بوده و پرفروش‌ترین فیلم‌های سال در فیلمیران پخش شده‌اند. به همین دلیل، طبق روال آشنای سرزمین ما...

ژاله کاظمی: صدای ماندگار دوبله، نقاش و مجری
نیروان غنی
پور: با ترکیب عنوان‌هایی چون دوبلور، مجری تلویزیون، گوینده‌ی‌ رادیو و نقاش، فقط می‌توان به یک نام رسید: زنده‌یاد ژاله کاظمی. این عنوان زنده‌یاد هم به دور از تعارف‌ها و رعایت عُرف نوشتاری دست‌وپاگیر به‌واقع شایسته‌ی‌ اوست. یاد او زنده است چون آثاری از خود به یادگار گذاشته که با مرورشان در هر زمان می‌توان به ماندگاری ظرافت کارش پی بُرد. او گوینده‌ای مؤلف بود؛ همان‌هایی که با ابزار آشنای دوبله (صدای خاص، تصویر فیلم، متن دیالوگ، میکروفن و گوشی)، کاری می‌کنند کارستان...

ناصر طهماسب: از کرامات حنجره تا کمالات انسانی
امیر پوریا
: ...از همین روست که می‌توان برادری ناصر طهماسب با ایرج طهماسب را با وجود این همه کم‌شباهتی یا بی‌شباهتی، باور کرد. چون او هم با عروسک‌هایی شیطان و پرهیاهو سروکله می‌زند و گاهی درگیر مسخره‌بازی‌های‌شان می‌شود یا سرشان فریاد می‌کشد؛ اما خودش در برخورد عینی و زندگی شخصی، بسیار مأخوذ به حیاست. نیز از همین زاویه است که می‌شود فهمید چرا ناصر طهماسب در نظرخواهی نخستین شماره‌ی‌ ویژه‌ی‌ دوبله‌ی‌ ماهنامه‌ی‌ «فیلم» (شماره‌ی‌ 145، نیمه‌ی‌ مرداد 72) که از گویندگان خواسته بودند بهترین نقش‌هایی را که گفته‌اند برگزینند، جواب داده بود: «هیچ علاقه‌ای به صدای خودم ندارم. هر وقت تلویزیون، فیلمی را با صدای من پخش می‌کند، از خانه بیرون می‌روم»...

اصغر بیچاره: از آغاز با این سینما بود
اردشیر شلیله
: یکی‌ از ویژگی‌‌های بیچاره شوخ‌طبعی‌ا‌ش بود. با هر موضوع و بحثی‌ که کوچک‌ترین زمینه‌ای به او می‌داد طنازانه برخورد می‌کرد و در بیان مطالب از واژه‌ها و اصطلاحات خاص خودش استفاده می‌کرد. آدم بسیار خون‌گرمی‌ بود و با اکثر هنرمندان از هر رشته‌ای، به‌خصوص سینما روابط نزدیکی‌ داشت. همیشه در هر مراسمی با نوع پوشش خاص خود حاضر می‌‌شد و ارتباط گرمی‌ با آدم‌ها برقرار می‌‌کرد...

اصغر شاهوردی: از آغازگران صدای سینما
عسل عباسیان
: این صدابردار باسابقه‌ی‌ سینما که فیلم‌هایی چون اجارهنشینها، خانه‌ی‌ دوست کجاست؟، باشو غریبه‌ی‌ کوچک، هامون، سارا، لیلا، قرمز، موج مرده، بمانی و زیر پوست شهر را در کارنامه‌اش دارد گرچه با یاری و همراهی همسر و فرزندانش امیر و مانیا، طی این سال‌ها تمرین‌های گفتاردرمانی و فیزیوتراپی تا حدودی وضعیتش را بهبود بخشیده اما او همچنان در بستر است و حتی توانایی قدم برداشتن ندارد. شرح غم‌بار این بخش از زندگی او، پارسال كه...

دنیا فنیزاده: روح دمیدن به عروسک
علی شیرازی
: ... حالا دنیا نیز جایی کنار پدر در «دنیا»ی هنر این مُلک دارد؛ جایی که ربع قرن، قلبِ بچه‌ها و بزرگ‌ترها را نشانه رفته و در دل‌ها و ذهن‌ها ماندگار شده است. او همه‌ی‌ این کارهای مهم را با دستان هنرمندش به انجام رساند. او دنیای شیرین یک عروسک بی‌جان اما باهوش، ظریف و دوست‌داشتنی را به‌زیبایی بیرون ریخت و به رخ همگان کشید. انگار همه‌ی‌ توش و توان بالقوه‌اش در بازیگری را...

خندههای دنیا را گوش کن
میثم مولایی: ...
می‌توان نوشتن خصوصیات و جنبه‌های مختلف کار و شخصیتِ او را که انگار واقعاً خالی از ضعف و عیب و ایراد است تا مدت‌ها ادامه داد. اما برای بهتر شناختنِ دنیا فنی‌زاده، باید به صدای خنده‌هایش گوش کرد. در مجموعه‌ی‌ کلاهقرمزی 93 قسمتی هست که به دلیلِ دیالوگی که کلاه‌قرمزی در نقطه‌ی‌ اوج آن قسمت می‌گوید به «‌خالی خالی» معروف شد و با جست‌وجوی همین عبارت ساده در گوگل هم به‌راحتی پیدا می‌شود. نقطه‌ی‌ اوجِ «‌خالی خالی» را با دقت گوش کنید، صدای خنده‌ی‌ دنیا فنی‌زاده را در آن اوج، خواهید شنید.

«هولیوود»: از آغازگران مطبوعات سینمایی
هوشنگ گلمکانی
: «هولیوود» به عنوان نخستین نشریه‌ی‌ سینمایی که دست‌کم در طول چهار سال شماره‌های مختلف آن منتشر می‌شده، یک آغازگر بود. گذشته از بینش و نوع نگرش گردانندگان آن به سینما که به آن اشاره شد (و در آن سال‌ها بسیار طبیعی می‌نمود، و حتی چنین روش و بینشی در نزد بسیاری باعث تفاخر و تمایز نیز بود)، باید این را در نظر داشته باشیم که ما اینک پس از گذشت بیش از هفتاد سال، داریم در آن سیر می‌کنیم. مسلماً با معیارهای آن روز نیز، «هولیوود» پرایراد بوده، اما اگر...

تکنولوژی: روند دیجیتالی شدن سینما در ایران
عباس بهارلو
: سنگ بنای سینمای دیجیتال در سینمای ایران از همان ابتدا بد گذاشته شد؛ چه در رشته‌های فیلم‌برداری، صدابرداری و جلوه‌های ویژه و چه در بخش‌های تبدیل به پزتیو یا ضبط در مخزن (هارد) و نمایش در سالن‌های سینما. در سال 1378 وقتی ایرج طهماسب و حمید جبلی یکی بود، یکی نبود را توسط عظیم جوانروح با دوربین بتاکم تصویربرداری کردند، به‌درستی نمی‌دانستند نتیجه‌ی‌ کارشان توسط محمد فیجانی و هادی یقین‌لو در فرهت‌فیلم، که به‌تازگی سیستم تبدیل Film Recorder را راه‌اندازی کرده بودند، چه خواهد شد...

کاراوانفیلم: عمر پانزدهساله‌ی‌ یک استودیو
عباس بهارلو
: فکر تأسیس کاراوان‌فیلم از عزیز رفیعی بود، و مهدی میثاقیه (فرزند عبدالمیثاق میثاقیه سرمایه‌دار معروف) او و کاراوان‌فیلم را از لحاظ مالی حمایت می‌کرد. عباس تکمیلی‌قدم (موسوم به عباس همایون) و اکبر دهقان نیز از سهام‌داران اصلی بودند. آن‌ها نه امکانات و ابزارهای کافی داشتند و نه لابراتوار. با وجود این، به عنوان نخستین اقدام مهتاب خونین (1334) را با سرمایه‌ی‌ میثاقیه تهیه کردند. عزیز رفیعی فیلم‌بردار بود و موشق سروری، که در شوروی تحصیل کرده بود، کارگردان. فیلم را...

استودیو دماوند: از کانونهای عصر طلایی دوبله
ایوب شهبازی
: روبیک گریگوریانس استودیو دماوند را پس از جدایی از کادر فنی استودیو پلازا (متعلق به نصرالله منتخب) در ساختمانی درب‌وداغان و کلنگی واقع در خیابان کوشک، روبه‌روی هتل کاروان، تأسیس کرد. بیش‌تر شبیه خانه‌ی‌ مسکونی بود تا یک استودیو. این استودیو یک هال شش‌متری رنگ‌ورورفته برای استراحت گویندگان و یک سالن کوچک صدابرداری آکوستیک داشت که بیش از ده متر طول و عرضش نبود، اتاق فرمانش مثل لانه‌ی‌ مرغ بود که به‌زور یک صدابردار و یک آپاراتچی در آن جای می‌گرفتند! با این حال شفاف‌ترین صدا را داشت...

درایوین سینماها: از جاده‌ی‌ کرج و تهرانپارس تا ونک
عباس بهارلو: از اواخر سال 1337 شخصی به نام مهندس رستگار پیگیری‌های اداری برای ساختن نخستین «سینمای صحرایی» (درایوین سینما) را آغاز کرد. او از 25 اسفند همان سال، پس از موافقت اداره‌ی‌ نمایشات وزارت کشور، با انتخاب قطعه‌زمینی در کیلومتر 13 جاده‌ی‌ کرج نقشه‌های مورد نظر را تهیه کرد و در 25 اسفند 1338 سه برگ از نقشه‌‌ها را برای اظهار نظر قطعی به اداره‌ی‌ فنی شهرداری تهران و اداره‌ی‌ نمایشات تحویل داد. بر اساس توضیح مهندس رستگار مقداری از عملیات ساختمانی انجام شده و او امیدوار بود که عملیات ساختمانی به‌زودی به پایان برسد. در فروردین 1339...

پلازا: سینمایی که دیگر نیست
پرویز نوری:
خبر بازگشایی سینمایی به اسم «پلازا» را سال 1344 از روبرت اکهارت (سردبیر وقت «ستاره‌ی‌ سینما») شنیدم که تازه با او صمیمی شده بودم. گفت که اتفاقاً به آن‌جا سر زده و سینما را بسیار مدرن و تمیز و شیک دیده است. پرسیدیم چه فیلم‌هایی نشان می‌دهد، که گفت صحبت است بجز فیلم‌های کمپانی یونیورسال، نمایندگی مترو گلدوین‌ مِیِر هم برای نمایش محصولات اخیرش قرار شده با این سینما قرارداد ببندد. خبری خوش‌حال‌کننده بود چون مترو در آن زمان فیلم‌های جذابی در دست ساخت داشت. صاحب این سینما...

کانون سینماگران پیشرو: انشعاب در سینمای ایران
عباس بهارلو
: یكی از مشكلات اصلی سینمای ایران در سال‌های قبل از 1357، كه در بحران آن بی‌تأثیر نبود، ضعف مالی و مادی و امکانات مؤسسه‌های فیلم‌سازی و عدم حمایت دولت از آن‌ها بود. تهیه‌کنندگان بخش خصوصی آن‌چه را داشتند و نداشتند برای ساختن فیلم‌هایی هزینه می‌کردند که ضامن دوام و بقای فعالیت‌شان باشد. «استودیو»های فیلم‌سازی - بجز پارس‌فیلم و میثاقیه و كاراوان‌فیلم - فقط یکی‌دو اتاق اجاره‌ای با چند میز و چند صندلی بودند و تصوری هم از سینما به ‌عنوان «صنعت» وجود نداشت. در دو دهه‌ی‌ 1340 و 1350 همین تهیه‌كنندگان تلاش کردند...

2 لینک این مطلب


صفحه اصلی  وبلاگ مسعود مهرابی نمایشگاه کتاب‌ها تماس

© Copyright 2004, Massoud Merabi. All rights reserved.
Powered by ASP-Rider PRO